Uit de Inleiding....citaat 1.                                                      Deze nieuwe website,

De grondtrek van al wat bestaat is de trek                    www.denkenopdiepte.nl,
zelf - intrekking,uittrekking,voorttrekking,                     
trekkerige trek - in onderlinge betrekking.                              vervangt mijn oude website,

Uit de Inleiding....citaat 2.                                       www.denkendopdiepte.nl.

Schier ontelbare protonen en electronen zijn                       Door een onvoorziene samenloop,
de grondelementen van het zeg onmetelijk
heelal zo groot; en sinds onheuglijke tijden                          viel de oude website uit en was
ondergaan zij de meest heftige bewerkingen.
Toch zijn zij nog steeds dezelfde basisele-                        plotseling volstrekt onbereikbaar
menten van elk atomair en moleculair samen-
stel.                                                                       ter bewerking, ter informering.
Deze deeltjes kunnen derhalve niet het "puin"
zijn, dat door een "oerknal" - de zogeheten                    Mijn welgemeende verontschuldiging
"big bang" - is uitgebracht. Het blijken,
zonder uitzondering, hoogwaardige, absoluut                       voor de bezoek(st)ers van weleer.
volwaardige kwaliteitsproducten te zijn.
                                                                                                                             
                                                                                                                                      = = = = = = = =     
Uit de Inleiding....citaat 3.

Finaal standhoudend....een volledig                                Voor wie belang stelt in een politiek
afgeronde zelfstandigheid.
Als in eigen kring volstandig.                                        alternatief, inzake de belangenstrijd

Opm.                                                                   in "de samenleving en maatschappij",
Er bestaan legio, grote en kleine op zichzelf
staande zelfstandigheden; als evenzovele                         kan voor een eerste indruk terecht op
aparte, het in zichzelf vindende werelden/
wereldjes, die elk voor zich al wervelend/                        de website www.redelijkheidenrecht.nl
roterend zich afronden en afzonderen van
de andere.                                                            Dank u.
Maar als haaks op deze afsluitende cirkelom-
trek/bolwand staan vanuit het middelpunt                                     = = = = = = =
weer legio stralen, waarmede de zelfstandig-                                
heden aldoor buitenuit uitstralend alsnog                           Door een kleine storing in het 
"ergens" contact hebben met elkaar. Ook
beïnvloeden zij elkaar ("als tandraderen") op                       systeem is het lettertype van 
elkaar indraaiend; of in het collectief
samen-op wentelen om eenzelfde as.                                deze websitetekst wat

                                                                           
Uit de Inleiding....citaat 4.                                           veranderd/vergroot.

Als van het toeval, dat zich ... vanuit het                          
wat/meer bandelóze bestaan ... toch, als                           Behoudens een enkel (reeds
aldoor toevallig toevallend aan wat bándhou-
dend reeds het geval is of kan zijn, wat/                            verholpen) geval, is het een 
meer schikt naar enige bandhoudende
schikking.                                                                 en ander m.i. niet storend,

Opm.
Het is verbazingwekkend hoe groot de (bánd-                       komt wellicht de leesbaarheid
houdende) éénheid is van al wat bestaat.Hoe-
zeer het een van het ander (bijvoorbeeld ex-                       wat ten goede.
plosief) zich scheidt, of zich (bijvoorbeeld)
qua gehalte onderscheidt van wat anders, al-                       Waarvan hierbij enige
toos is er nog weer een wending/terugval,
alswel enig onderling (gehalte)verval, in het                          kennisgeving.
bestaan, naar enige éénheid.
Aldus éérstens de eenheid en twéédens de
verscheidenheid; evenwel, toch nimmer de een
zonder de ander, toch immer de eenheid met
de verscheidenheid/veelheid.

Uit de Inleiding....citaat 5.

 - - - de ontleding van (niets als) nul in de
twee leden plus (1/2/...) en min (1/2/...);
álsof niets daarin reeds iets is.

Opm.
In het genereren/voortkomen van iets uit
niets, kan men zich afvragen, wat het niets
toch wel is om iets te kunnen voortbrengen.
Na me erin te hebben verdiept, komt het
genereringsproces bij mij over als een
verdieping van het generzijds/niets
tegenover een verhoging van het dezerzijds/
iets.
Alsof een "voor het dezerzijds verborgen
"activiteit/mol" aldoor het generzijds, zich
daarin verdiepend, uitdiept bij tegelijk het
opwerpen van een "molshoop" dezerzijds als
iets". Waarbij onder de (onder)druk(king)
der volte dezerzijds het woeden in de
diepte/holte generzijds toeneemt en zich
steeds heviger verdiept in het uitdiepen/
uithollen dier diepte - bij volop de toename/
generering van iets dezerzijds.
Het alleroerspronkelijkst ontstaan, van iets
uit niets, kan dan zijn een "zich plots
tekort doen van dit woeden, waarop, onder
het dan ontstane iets, het woeden al
woedender zich verliest in het generzijds
bij een gewinnend dezerzijds.
Het kan ook zijn, dat alleroerspronkelijkst
het ontstaan noch het niets noch het iets
"bestond" en uit een niet te ontsluieren,
geheimnisvolle "oergesteldheid" plots de
woedende tweespalt van niets-iets onstond -
en het genereringsproces verwoed zijn
"aanvang" vond.

 
Uit denkthema 1....citaat 6.

Tijd is vergankelijkheid, overgang---- en
verloopt deze verandering actief al
voortgáánde, als de tijdsloop.
De wijd-open ruimte, is van een uiterlijk
aanzijn.
En intussen doorijlt de tijd de ruimtelijke
ijlte---.

Opm.
Gáánde de ijlende tijd en stáánde de
ruimtelijke ijlte. Het valt, zo uitgedrukt,
nogal gemakkelijk te begrijpen, dat tijd
en ruimte, het voortgaand ijlen en de
staande ijlte, wat/meer in elkaar overgaan;
het doorgaans tot staan komen der tijd
als ruimte en eventueel de "sublimatie" van
wat/meer ruimte in tijd.
Doch de herkomst der tijd is die van
ontwikkeling, naar "progressief" een ander/
nieuw toekomend/toekomstig bestaan; terwijl
daarentegen de ruimte "conservatief" een
zeg behoudende/inhoudende houder is.
Álsof de ruimte een (aanwassend) bokaal
is, waarin het bestaan zich "vloeiend" roert;
en de tijd een buitenlangs die bokaal
opkomende activiteit, die allengs neerslaat
in die bokaal, het bestaan beroerend, en
al langzamer/duurzamer, als de duur,
tenslotte tot stilstand komt als ruimte.

 
Uit denkthema 1....citaat 7.

Het tijd-ruimtelijk heden (be)staat en verkeert in het
snijvlak van (minimaal) twee elkaar snijdende tijd-ruimtelijke
optieken/kegels.

Opm.
In het treffen tussen twee elkaar ontmoetende tijdgangen/
tijdactiviteiten, staan die tijden (betreffende hun
gemeenschappelijke botsingscomponent, bij tevens onderlinge
opweging hierin) wat/meer stil - als het stilstaand heden.
In dit heden is er aldus niet alleen enige tijdstilstand, maar
maakt deze stilstand (der ijlende tijden) tevens deel uit van
de stilstaande ruimte(lijke ijlte); zodat dat heden altoos van
één tíjd-rúimtelijke gesteldheid is - én nu én hier.
Zulk heden is een gave van het zich stabiliserend/ordenend
bestaan; met daarin enige onderling(e) verkeer/afweging/
"communicatie" tussen allerlei werkingen/(rond)om(me)gang van
dat werkzaam bestaan.
En zodra het staande heden weer meer overgaat in de gang
der tijden, verdiept het (onder andere menselijk) bestaan
zich weer (meer) in het verleden met een (ook) daaruit
opgediepte toekomst.

 
Uit denkthema 1....citaat 8.

Het heden is aldus vooral gebeurlijk.

Opm.
Het heden is het kruisvlak van twee - of meer - elkaar
kruisende tijd-optieken (met een component van
ruimtelijke stilstand).
Evenwel, de ruimte/ijlte wordt door de ijlende tijdactiviteit
tweeërlei beïnvloed.
Zo kan de (bestaansontwikkelende) tijdactiviteit de ruimte
al omleggend doorwoelen (alvorens in/als de ijlte dier ruimte
tot staan te komen), zoals een besneeuwde ijsschots door
allerlei wind ínnerlijk wordt doorwoeld.
En kan zij de ruimte ook al verleggend verplaatsen (zogezegd
in beweging brengen), zoals zo'n besneeuwde ijsschots,
eendeels innerlijk doorwoeld, anderdeels door allerlei wind
úiterlijk wordt verplaatst.
In althans het dezerzijds bestaan zijn er, onder andere,
zoveel aparte tijd-ruimtelijke werelden, "tijdactief
beïnvloede besneeuwde ijsschotsen", als er mensen zijn.
In allerlei ínnerlijk wedervaren, bezit elk mens reeds enig
heden, dat eendeels stabiel en anderdeels in enig geschieden
is.
Echter in het onderling verkeer der mensen, komen (al
tastend, horend, ziend,...) ook hun werelden met elkaar in
contact, als in een aanvulling van het innerlijk heden met een
uiterlijk heden (zijn toedoen).
En komt, als in een botsing tussen tijd-ruimtelijke
besneeuwde ijsschotsen, het uiterlijk heden veel meer abrupt
tot stand en staan, met ook een meer revolutionair gebeuren
dan een evolutionair geschieden.
Als zo eerstens wat/meer vreemde, althans abrupt plaats
vindende inwerkingen, wordt dat gebeuren weer innerlijk
verwerkt naar de innerlijke gesteldheid en het innerlijk
geschieden van dat innerlijk heden zelf.

Uit denkthema 1....citaat 9.

In de fysische benadering van de stoffelijke natuur, is zo'n
(tijd-ruimtelijk) voortwervelende buisspiraal ook zeer
bruikbaar in het verstaan van het stoffelijk bestaan.

Opm.
In deze filosofie van het bestaan wordt een aanhoudend
voortgaande generering van het bestaan voorgestaan.
Dat uit zich in de stoffelijke natuur, waarvan overigens
nader in hoofdsuk 2, in een aldoor voortgaande (uit)straling
der deeltjes.
Wordt een eenvoudig atoom nog verder vereenvoudigd al
rondwentelend voorgesteld met een draaiend schijfje, dan
straalt dit schijfje, vanuit zichzelf, aldoor naar weerzijds
buisvormig uit, alsof dit schijfje zich als een schotje
middenin een buis bevindt. Of wat nauwkeuriger, indien een
deeltje in een kring rondwentelt, zoals een electron aldoor
in een (gesloten) kring om een proton draait(/golft), straalt
dit deeltje dan naar weerzijds een buisvormige spiraal uit.
En geeft zo'n uitstralende buisspiráál/buisás aldoor de
gesteldheid van dat atoom, van een eléctron draaiend/golvend
om een próton, weer.
Is de vorm van zo'n atoom meer ellipsvormig, dan heeft ook
de buisspiraal overlangs een meer platte vorm - dat wil
zeggen, een meer platte, twee-dimensionale golf.
Is de ellipsvorm van het atoom afwisseld meer horizontaal en
meer verticaal (wat volgens hoofdstuk 2 betekent: onder
andere afwisselend meer magnetisch en meer electrisch), dan
uit deze afwisseling zich ook in de buisvormige uitstraling.
Of, pulseert het atoom zich afwisselend meer ineen en
uiteen, dan is ook de vorm der buisspiraal op gezette
plaatsen ingesnoerd.
Of, maakt een electron een sprong naar zogezegd een
binnenschaal, naar een omgang om het proton in een kleinere
kringdoorsnee, dan verandert ook de buisvormige uitstraling
abrupt in een buis(vormige spiraal) met een kleinere
doorsnee. Dit abrupt verval in buisdoorsnee heet dan een
foton/lichtquant.
Zo'n lichtquant heeft dan een golfkarakter, want het maakt
deel uit van die (zogezegd drie-dimensionaal golvende)
buisspiraal zelf én het heeft een deeltjeskarakter; want
komen meerdere van deze uitstralende buisspiralen met
elkaar in contact/botsing, dan dient zich in dit contact
abrupt een ietwat compactere/intensere buisdoorsnee aan
(als dat foton).
En in dit zeg buizencontact zelf, ontstaat weer kracht - de
zogenaamde gravitatiekracht (waarvan weer een nadere
uiteenzetting in hoofdstuk 2). Een gravitatiekracht, die die
buizen/buisspiralen, mét hun buisspiralen uitstralende
deeltjes, weer naar dat botsingspunt trekt.
Een gravitatiekracht, die zich "ergens in het lege heelal
opdoet" - als van "verborgen materie", hoewel daar
(aanvankelijk) helemaal geen deeltjesmaterie aanwezig is - of
in een atoom/molecuul zelf, waarbij, in allerlei wirwar van
wentelingen de buis(as)uitstralingen van proton(en),
electron(en), enzovoort, reeds wat/meer in het atoom/
molecuul zelf (graviterend) in contact/botsing komen.
Kortom, zo hier reeds wat aangetipt en uitgewerkt - wat
aangaat het zogezegd stoffelijk bestaan, en waarvan in
hoofdstuk 2 nog zo heel veel meer - "is al wat bestaat een
bestaan bij een nog aldoor voortgaand(e) ontstaan/generering
van dat bestaan" (hoewel er ook weer veel bestaan teniet
gaat).

 
Uit denkthema 2....citaat 10.

...aldus logisch. Eén enkele, afwisselend ineen en uiteen
trekkende gedachte daarin, mag dan wel de logos heten...

Opm.
De termen logisch en logos worden hier nogal simpelweg,
ietwat abrupt opgevoerd. Het een en ander dient mijns
inziens wat nader toegelicht te worden - volgens echter
weer m'n eigen inzichten.
Een logisch denken heet ook wel een denken volgens de
wet(ten) van het denken. Het is hier niet de plaats om een
verhandeling te houden over wat te verstaan onder een wet
(een der volgende denkthema's gaat daarover). Maar intussen
toch een wat nadere uiteenzetting omtrent de logica.
Eerst het denken zelf.
Het denken voltrekt zich afwisselend ontmoetingsrelatief/
ineen (a→c←b) en scheidingsrelatief/uiteen (a←c→b)
betreffende een gegeven betrekking (a-c-b).
Het werkt als een pulsering, afwisselend ineen trekkend en
uiteen trekkend; als een longitudinale (geluids)golf, die al
ineen-uiteen pulserend voorttrekt.
Zoals trouwens ook bekend, wisselen mensen onder elkaar
middels deze geluidsgolven al sprekend/uitzendend en
luisterend/ontvangend van gedachten.
Voorts, wordt zo het een en ander al denkend doordacht.
Zo'n te doordenken complexe samengesteldheid moet dan zo
geschikt zijn, dat zij vatbaar is om te worden doordacht.
Voorstellingsgewijs, is zo'n complexe samengesteldheid als
een (elastisch) gespannen netwerk van legio onder elkaar
saamgeknoopte draden; en is elk stel draden (p en q), met
daarin een knoop (r), een weer gegeven betrekking (p-r-q).
Met een ingevoerde impuls pulseert het netwerk; elk stel
draden met zijn knooppunt pulseert afwisselend ineen
(p→r←q) en uiteen (p←r→q), en zoals een geluidsgolf
voorttrekt, zo trekt dan al pulserend/denkend de gegeven
impuls voort in deze/dit gegeven samengesteldheid/netwerk -
zo al doordenkend een complexe samengesteldheid.
Zo'n gegeven complexe samengesteldheid moet dan ook nogal
(in allerlei evenwicht) stabiel/bestendig zijn; althans niet te
zeer veranderlijk, niet te zeer in verval, niet bandeloos met
los door elkaar fladderende draden.
Maar compleet in bandhoudend verband - bij elk stel draden
(p en q) in onderling verband met als zodanig het knooppunt
(r) als band - dan kan in zo'n netwerk/samengesteldheid,
bijvoorbeeld, hier enkele pulseringen elkaar opheffen en daar
daarentegen enkele pulseringen/gedachten elkaar intensiveren/
versterken.
Althans, in dit zogezegd concrete doordenken van een
concrete samengesteldheid, doet zich, bijvoorbeeld, ergens in
deze complete samengesteldheid een (aritmetische) gelijkheid
op, terwijl er elders weer sprake is van (linguïstisch) een
betekenend denken - doch hiervan nader in een desbetreffend
denkthema.
Intussen - ook weer nader uiteengezet in een desbetreffend
denkthema - is zo'n complexe samengesteldheid, die concreet
wordt doordacht, (bij de mens) tevens onder zo te zeggen
bedauwende/beschouwende geestesinvloed.
En pulseert/denkt deze "geesteswolk" zeg maar resonerend
mee met dat concrete (door)denken - als in een aftreksel van
dat concrete denken, als zogezegd in een abstract denken.
Nu valt er hier en daar in/op die samengesteldheid enkele
stellingnamen in te nemen, met daartussenin die beide
denkgangen, onder de concrete en boven de abstracte, om
vanuit deze stellingnamen/stellingen dat stel denkgangen
nader (doordenkend/doorkruisend) te overdenken - om,
bijvoorbeeld, tenslotte het logische van een logische conclusie
vast te stellen.
Maar, als een ander voorbeeld, er zijn ook logische
(denk)gangen (zoals: "een logische gang van zaken"); en we
houden het eenvoudig hierbij.
En stellen slechts vast, dat een abstracte denkgang (onder
invloed van ook allerlei ander abstract denken op
geestesniveau) vanzelfsprekend/logisch juist is indien hij
overéénkomt met de (de) desbetreffende (samengesteldheid
doordenkende) concrete denkgang - als beide van een
overeenkomstige gang en geldigheid.
De logica, in het denken, schuilt aldus in het stellige van een
stel denkgangen/gedachten onder en voor elkaar.
Zoals "in het spoor de ene rail stellig heenleidt naar waar de
andere rail (hem) heenleidt".
Of in het kort: een verloop overeenkomstig (ooit of elders)
een ander, dergelijk verloop, is practisch de definitie van een
wet.
Vereenvoudigd is zo voorts te zeggen, dat slechts het
concrete doordenken, van een stabiele/bestendige
samengesteldheid, reeds logisch is, naar wet, omdat dit in
bandhoudende verbanden voorttrekkend pulseren stellig de
weg volgt zoals daartoe aangelegd in de bandhoudende
verbanden waarmede die samengesteldheid is samengesteld.
Volgens de overeenkomst van gang die is te gaan en die
wordt gegaan, is zo reeds de denkgang, die zich zal
voltrekken volgens een zekere aaneenschakeling van
bandhoudende verbanden ener stabiele samengesteldheid,
logisch te noemen - zoals het logisch is, om de weg te
gaan van A naar B, de weg van A naar B te gaan die er
reeds is.
En is de logica, nog verder en zelfs optimaal vereenvoudigd
tot één zo'n schakel, als volledig in één enkel bandhoudend
verband (a-c-b, p-r-q) - als het bestaanselement dat
elementair is voor de logica - hetzij (pulserend) gaand als  
een denkact hetzij (in ineen-uiteen evenwicht) staand als een
gedachte, dan ook wel de logos te noemen.

Uit denkthema 2....citaat 11.

Er is evenwel nog een ander denken... het zogenaamd
structureel denken.

Opm.
De ene structuur, van bijvoorbeeld een steen, is niet de
andere structuur, zoals de gedachtestructuur in het denkend
brein.
We hebben hier uitsluitend te maken met een
gedachtestructuur.
En volgens de hier geboden filosofie is, per definitie, een
gedachtestructuur een (af)gepaste reeks van onderling
aangepaste gedachteconstructies, met een instruerende
(be)geleiding.

Een gedachteconstructie is, enkelvoudig, een evenwichtige/
stabiele samenstelling der twee componenten ofwel
samenstellende delen van een (enkelvoudige) gedachte.
Waarbij er, in en uit beginsel, sprake is van een tweeërlei
constructie: overwegend ineen ingesteld, een op órde
gestelde constructie (a→c←b), en overwegend uiteen
afgesteld, een als régel gestelde constructie (a←c→b) -
hier ook wel gezegd, de in beginsel bouwende constructies
respectievelijk de uit beginsel banende constructies.
Een ordelijke constructie is van een vattende
(ineen)schikking (der componenten; v→+←v; zie
bijgaand schetsje); en een geregelde constructie is
van een strekkende (uiteen)schikking (der  
componenten; s"←-→s").
En zijn deze schikkingen weer in onderlinge
stabilisatie (aan)gepast aaneen geschikt tot in een
structuur (zoals s - s') - als "wervels tot een                    
wervelkolom". En houden we deze voorstelling even 
vast: "tot strekkende wervels met weerzijds een
ribbe en tot vattende wervels zonder ribbe".

Zo heeft een gedachtecomplex, dat al pulserend voortdenkt (zoals in a→a', in b→b'), ook menige gedachtestructuur (met hier als voorbeeld s - s'). En zet zo'n gedachtestructuur zich doorgaans tot/met een dat denken geleidende en ook wel instruerende, transversaal golvende gang (s→s'), die dat denken voegt tot een gevoeglijk, onder andere harmonieus op elkaar afgestemd denken. Een structurele, zowel dat denken geleidende alswel ook instruerende gang; door zich ordenend denken gevoed en waarnaar/waaruit ander denken zich regelt. Waarbij, bijvoorbeeld, bij gedachtecomplexen met voldoende overeen stemmend golfpatroon, enig zich ordenend denken een ander denken resonerend/versterkend kan opwekken - als uit het  structurele geheugen kan ophalen. Ook kunnen er denkinstructies uitgaan naar elders (e/s'/e), ter in bedrijfstelling van wat op dat denken (voldoende ontvankelijk) is afgesteld; of andersom, kan er ook middels de denkstructuur instruerend allerlei informatie inkomen ter verwerking daarvan in allerlei denkactiviteit. Evenwel, bij deze gelegenheid nog een andere aangelegenheid - namelijk die van het samenhangend bestaan. Want we ontdekken hier een tweeërlei verloop: denkend een longitudinaal golvend verloop en instruerend een transversaal golvend verloop. Als een voorttrekken volgens een tweeërlei elementaire betrekking tussen (m)enig zich grondig vestigende aard (ad)   en optimaal, in een staat van evenwicht, zich vluchtig   zettende activiteit(en; ac). Namelijk de betrekking ac-ad-ac (1); geschikt voor een pulserende herschikking, afwisselend ineen-uiteen trekkend in haar uitloop volgens longitudinaal golvend verloop. En de betrekking ad-ac-ad (2) - als knoop-buik-knoop;

waarnaar een transversaal golvend verloop zich kenmerkt.

Betrekking 2 is in ons dagelijks bestaan populair; zoals in de
betrekking tussen twee dingen/objecten. Zoals de
betrekking tussen mijn hand en een voorwerp om,
bijvoorbeeld, dat voorwerp handmatig áctief te verzetten.
Maar in het kader van een samenhangend bestaan - van
overwegend centrerende bindende eenheid tegenover
decentrerende ontbindende verscheidenheid - is betrekking 1
van het eerste belang, als zo zeg maar het oorspronkelijkst.
In werkelijkheid, is een activiteit nooit zonder enige kracht;
zodat met centraal de kracht, in ad-ac-ad, een centrerende
samentrekkende kracht wel degelijk bindt.
Dat wil zeggen, voor een samenhangend bestaan is zo'n
kracht wel te gebruiken...,maar zij vérbruikt tevens het
bestaan (denk maar aan het nodige voedsel dat een krachtig
werkzaam lichaam verbruikt).
Derhalve is de betrekking met daarin centraal de vestigende
aard, ac-ad-ac, die bindend en behoudend de samenhang van
een aanhoudend bestaan voorstaat, voor zulk een bestaan
cruciaal.
Maar: de aard is in zichzelf niet actief, maar passief.
Zodoende, moet de eerste ene(/Ene) aard aldoor maar door
bestaan/iets genereren uit niets - eerstens aard/zichzelf,
om in een al groter bestaan zich centraal al meer te
(be)vestigen; en tweedens aldoor, op zichzelf betrokken
activiteit, om de nodige actieve(/krachtige) greep op het
bestaan als samenhangend bestaan te behouden.

Vandaar, dat ook (het onderzoek naar) de "relatie" tussen
iets en niets van zo'n groot belang is.

 
Uit denkthema 2....citaat 12.

- Het verrichten van arbeid is het andersrichten van een            
gekrioel van krachtige weerwerkingen naar een gelijkgericht     
werkzaam aanwerken -                                                 

Opm. Citaat 11 besluit opmerkelijk met een "relatie" tussen iets en niets. Een "relatie" met een - nogal verborgen in het generzijdse geen/niets - "zichzelf verwoestend woeden, als aldoor in zelfverscheiding", waarin al scheidend naar dezerzijds een al vollere vastere aard (ad; zie bijgaand schetsje 1.) wordt gegenereerd (g) en naar generzijds het niets (n) van een "al legere          leegte"; als al meer winst tegenover al meer verlies. De oerspronkelijke relatie van het dezerzijds                 bestaan, ook wel genoemd de logos (zie opm. Citaat 10), als activiteit-aard-activiteit, geeft zo ook als bijgaand het ontstaan van activiteit (ac/ac) aan uit   die "zichzelf teniet woedende woede".                     Bijgaand; alsof er "al scheppend iets van enige aard uit 'n bruisende branding wordt geschept(/ geschapen) en er ook iets van dat gebruis (als activiteit) meekomt en tevens deels nog weer afdruipt - zogezegd degenereert (dg/dg) - tot in die woeste branding". Dit degenererend vervallen van reeds ontstane, bestaande activiteit is als een aanval op dat "bruisend woeden" vanuit het dezerzijds bestaan. En zoals wanneer water op een gloeiende plaat valt, zo wordt die (aan)vallende activiteit verworpen, chaotisch teruggeworpen (als eerst "op/over de rand van het niets met het iets") als hevig zichzelf weerwerkende kracht (kr/kr). Genererend en degenererend, constructief en destructief; maar van dit een en ander wordt nog wat nader gehandeld in volgende denkthema's.

Maar deze in het derzerzijds bestaan opkomende
weerspannige kracht trekt ook op in allerlei voorttrekkende
activiteit of ook, voert allerlei voorttrekkende activiteit deze
kracht met/in zich mee. Waarmede deze kracht (kr;schetsje
2.) wat/meer in de loop dier activiteit, als wat/meer
getemd, geraakt en minder onderbroken/chaotisch komt te
verkeren in allerlei draaiing en kering - zoals het in het
atomaire bestaan krioelt van zulk een rondtollen en
rond(om)gaan.
En op dit gebied kan er in het dezerzijds bestaan zelf
arbeid worden verricht - in het wat/meer richten van zulk
door elkaar krioelend rondtollen/rond(om)gaan naar één
richting, ook wel ten gunste (g) van het aardend (ad)
bestaan.
Deze arbeidsverrichting gaat doorgaans actief (ac/ac) van
het aardend bestaan uit - in een wat/meer uiteen overgaan
van aard in activiteit(en) - en heet deze aard dan zelf
potentiële energie (pe).
Potentieel opgelegde, zeg meer (stil)staande energie met in
aanleg wat/meer actief uit te gaan als kinetische energie
(ke/ke) - dit is, kinetisch, op weg gaande energie die
vermag(/vermoogt) te arbeiden.
Dit vermogen (v - v), te arbeiden, is zowel een staand
vermogen (in het basaal uitstaan dier bedrijfsoptiek,
pe - v-v, ter arbeidsverrichting) alswel een (al arbeidend)
gaand vermogen (v →←v).
Bijvoorbeeld, pakt een mens met zijn twee sterke armen/
handen, met staand arbeidsvermogen, een voorwerp vast om
het voorts, met gaand arbeidsvermogen, samen te drukken of
ook, in plaats van het samen te drukken, het wat terzijde uit
te plaatsen (tz).

De bestaande werkelijkheid is zeer complex, met daarin
nauwelijks van elkaar te onderscheiden arbeidsverrichtingen.
In deze filosofie bijvoorbeeld, is in de uiteenzetting van het
Transcendent bestaan de ás van zo'n (horizontale)
bedrijfsoptiek de básis van een andere (verticale) optiek, en
zelfs de gemeenschappelijke basis van bovenop de zogenaamde
intellectuele optiek en onderaan de oerkrachtige "optiek":
zodat er reeds/ook in de as dier (horizontale) bedrijfsoptiek
arbeidsverrichting plaats vindt.
Overigens, kan er van de potentiële energie kinetische
energie uitgaan, zonder zozeer arbeid te gaan verrichten
(middels de as/spil dier optiek ten gunste van het aardend
bestaan).
Dan wordt er zogenaamd energie verspild, zoals in allerlei
spel.    
 

Uit denkthema 3....citaat 13.

....hoe verschillend de waarnemer en het waargenomene
toedoen aan de waarnemingshevigheid: aan elk der beide
deelnemers wordt (alom en immer) preciés de hélft der
waarnemingshevigheid weer uitgekeerd.

Opm.
Hier is niet zozeer sprake van een botsing tussen de
waarnemer en het waargenomene zelf, als in een botsing
tussen, zo oogsziens, twee voorwerpen; maar van een botsing
tussen hun beider uitstralingen (van elk circa 300.000 km/
sec.). Terwijl hierbij ook niet de soort/geaardheid dier
stralingen in het geding is, maar de snelheid/activiteit.
De uitstralingssnelheid van de waarnemer, bijvoorbeeld de
mens, en die van het waargenomene, bijvoorbeeld een huis, is
even groot (namelijk de lichtsnelheid c) en constant; en heet
hier dan de botsing tussen die uitstralingen de waarneming
zelf. En of nu intussen dit botsingspunt stilstaat of verloopt
- richting de waarnemer of richting het waargenomene -
aangezien de botsingshevigheid (alom en immer) voor steeds
precies de helft weer wordt uitgekeerd aan elk der beide
botsingspartners is het (zoals ook nader uitgewerkt in
denkthema 3. aan de hand van de figuren e. en f.) alsof dat
botsingspunt (dit is, de waarneming; dus niet de waarnemer
of het waargenomene) altijd stilstaat, óók als het verloopt.
Veeltijds stelde de populaire versie van de befaamde
relativiteitstheorie (van Einstein) het voor alsof voor iemand
(de waarnemer) of iets (het waargenomene) de gelding der
lichtsnelheid c precies dezelfde blijft - of iemand/iets
stilstaat of gaat.
Zoiets, alsof het niet uitmaakt of men tegen een stevige
wind inloopt of er in mee loopt, de invloed van de wind op de
reiziger blijft dezelfde....alsof het volkomen windstil is.Zo
te zeggen een absolúte, zo niet absurde uitkomst voor een
rélativiteitstheorie (wat in de gegeven voorstelling van zaken
aan de hand van de figuren e. en f. weer niet het geval is).
En men zou de vraag kunnen stellen van wat zich niet/
geenszins doet gelden, hoe men zoiets tóch op het spoor
komt van te bestaan.

Het mysterie bij dit een en ander schuilt in het feit - wat
we dagelijks als zo heel gewoon vinden - dat elke
botsingshevigheid gelíjkelijk verdeeld wordt naar de
botsingsdeelnemers, hoe verschíllend elk dier deelnemers aan
die botsingshevigheid heeft bijgedragen.
Of de ene gaat en de andere stilstaat, of dat beide gaan, of
een grote vrachtwagen op een kleine personenauto botst, elk
dier beide botsingspartners krijgt precies de helft dier
botsingshevigheid te verwerken. En wat hiervan de uitwerking
is op zo'n botsingspartner, hangt weer af van zijn
(samen)gesteldheid en dergelijke. Een vogel kan zich te
pletter vliegen tegen een muur, terwijl het voor die muur
nauwelijks iets toedoet.
Waarbij nogmaals zij opgemerkt, dat het in de
botsingshevigheid gaat om de activiteit. Alles heeft ook,
meer of minder, zijn aard; waarbij áárd in zich pássief is,
als de voorstander van het (stil)staan - en is wérkzaamheid
áctief, als de voortrekker van het gaan.
Hoewel "alles in het heelal in beweging is", is in de nadering
van elkaar van twee objecten van verschillende massa, in
princiep, de naderingssnelheid - waaruit een zekere
botsingshevigheid voortkomt - voor beide niet gelijk.
Botst op de snelweg een raceauto op een stilstaande wagen,
dan komt de botsing(shevigheid) op rekening van de raceauto.
Aldus nogmaals, hoewel de bijdrage aan een botsingshevigheid
doorgaans verschillend is, is voorts de verdeling dier
botsingshevigheid immer/alom gelijk. Draagt de een hierin
met een factor 8 bij en de ander met een factor 12, dan
verloopt de verdeling hiervan voor elk van beide met een
factor ((8+12):2=) 10. Vanwaar dan toch immer/alom deze
gelíjke opdeling? "Wat schuilt er in deze achter het
bestaan?"
We zullen het m.i. in het immense moeten zoeken. Volgens de
wiskunde is immens groot immer/alom gelijk aan immens groot,
en immens klein immer/alom gelijk aan immens klein (ofwel
0 = 0) - vanuit welke verschillende eindige grootheden ook
gezien.
Het lijkt er aldus op dat een botsingshevigheid met
verschillende bijdragen, zoals 8 en 12, als zodanig, hier met
factor (8+12=) 20, "verzinkt"/tenietgaat in het niets; en
dan vanuit het niets, dus vanuit núl, met een gelíjke immense
grootheid, van 10 en 10, in het dezerzijds bestaan aan de
botsingspartners wordt toebedeeld.

Zo blijkt dan, dat het generzijds/niets immer/alom het
dezerzijds/iets "vergezelt" - al staat het niets ook immens
af van het iets.

Uit denkthema 3....citaat 14.

't Is alsof de aard het niets ontvallen is; terwijl de
activiteit bij geval de aard toevalt of tot niets vervalt.             

Opm. Behalve de aard en de (ook weer wat/meer terugvallende) activiteit, ontstaat er mijns inziens ook nog wat anders uit het niets; namelijk het bewustzijn. En dit brengt me zelfs meer en meer toe te (onder)stellen, dat zowel het iets/dezerzijds alswel het niets/generzijds uit Het-Onbekende is ontstaan. Het-Onbekende (o; zie bijgaande schets), dat zich plotseling "ooit ergens" in een volstaande extremiteit verdoet. Een volte/geaardheid (ad),       van oorspronkelijk een miniem gehalte.Een voltrokken verspringing van Het-Onbekende,  waardoor Het-Onbekende aldoor voortontspringt. Een verweer (w), dat zich aldoor maar door verdoet, als aldoor zich ontledend, in volte/aard enerzijds/bovenzijds en/tegenover leegte/derving (d) anderzijds/onderzijds. Een door het ontstaan van enige geaardheid ontstane explosie, van Het-Onbekende, die door deze geaardheid voorts aldoor wordt geëxploiteerd ter aldoor vollere volte dezerzijds en/ tegenover een aldoor legere leegte generzijds.

Met het al zich verwerend in werking treden van
Het-Onbekende, is Het-Onbekende tevens actief geworden.
Mogelijk was Het-Onbekende zelf een voorloper van de
activiteit; en deelt het zich nu al actiever/meer op in aard
dezerzijds en derving generzijds.
Waarbij de winnaar, de aard, ook aldoor wat/meer activiteit
(a/a) gewint; terwijl tevens wat/meer activiteit zich generzijds
verliest in de leegte. De activiteit als een bijkomstig
geleverd "afvalproduct"; dat althans dezerzijds al zich wat/
meer verwerend, al vervallend en aanvallend, de aard (als)
krachtig(e activiteit; k/k→ak/ak) toevalt.

En waar (in eerstens het standhoudend bestaan; zie daarvan
het desbetreffende denkthema) deze "(tegen)stribbelende"
activiteit met wat aard wordt bedaard, als dan overwonnen,
tot in één het medium (m; hiervan wordt in de desbetreffende
denkthema's gehandeld), daar ontgint deze óverwinnaar
(namelijk het medium) van het actief zich werend/delend niets
wat/meer zijn activiteit.
Voorzover het medium dat gevalt (g/g), brengt het de al
schralere leegte, waarin de activiteit zich generzijds verliest,
op als bewustzijn (b).
Wat overigens niet wil zeggen, dat de derving zelf bewustzijn
is. Zeg maar, zoals een diepzeevis naar boven wordt gebracht
en dan onder minieme druk als vanzelf "explodeert"/uiteenvalt,
zo "sprankelt" de zozeer verschraalde/"doorzichtige" leegte
voorzover "naar boven gebracht nabij de branding/wering" als
bewustzijn.

In deze uitwerking van iets tegenover niets is het dan alsof,
dezerzijds het iets als toegespitst tot in (schier) immens
klein het niets, dit zich werend/delend niets generzijds zich
nog weer "verwijdt met een onvoorstelbare leegte".

Uit denkthema 4....citaat 15.

Tégen, is het trefwoord voor het van zichzelf onbestaanbare,
aldoor tégen zichzelf en van alles zich kerende contrariërend
niets.

Opm.
Een zin, om er wat over voort te filosoferen.

Er is een immens verschil tussen iets en niets. Al wat
verdwijnt in immens klein, als vernietigd tot in nul het niets,
heeft het immense doorlopen - tot in generzijds, niets,
tegenover dezerzijds, iets.
Zo valt er ook te zeggen: het voor zichzelf bestaande iets
staat tegenover het niet bestaande niets.En: voor zich het
niets staat tegenover het iets. En dit een en ander
samenvattend: op de grens tussen iets en niets, in de
ommekeer van zowel iets in niets alswel niets in iets, is het
tégendeel tussen iets en niets immens.
Staat aldus het niets tegenover het iets, is zelfs het niets
in contrarie met zichzelf waar niets (al genererend) overgaat
in iets: deze tegen(over)stelling/ommekeer bevindt zich in zeg
de grensstreek tussen iets en niets - "wat het niets zelf
verderop ook mag zijn".
En het valt dan ook aan te nemen, dat deze "actieve" - zoals
"actief" in de overgang, generering, van niets in iets, van iets
uit niets - tegenkanting/branding tussen iets en niets zich
bevindt aan de zelfkant van het iets.

Er zijn filosofen, die menen dat de beweging, zeg maar de
activiteit, er het eerst was.
Wat voorttrekkende trek, die m.i. echter ook zo weer
vertrokken kan zijn.
Naar mijn mening was er eerst enige (minimale) aard;
passieve, gevéstigde aard, als het eerste "bolwerk" van
bestaan tegenover het niet-bestaan.
Met als "nasleep" wat uitlopende activiteit uit de dan
ontbrande strijd/tegenkanting tussen iets en niets, uit de dan
"actief" opkomende en steeds heviger wordende branding/
weerwerking tussen dezerzijds en generzijds.
Als met en door de pássieve aard meer getemd/traag
uitlopende activiteit, die echter tevens wat/meer betrokken
blijft bij die oplopende branding met een oplopende snelheid
wegens/in een verval daartoe.
Een aldoor "als vanzelf" zich versnéllende activiteit danwel
een zogenaamde krachtige activiteit: die dan ook de passieve
aard wat aantast, om deze teniét te voeren naar zijn
herkomst, naar de zelfkant van het bestaan.

De krachtige activiteit, waarin als opgelost wat losgewerkte
passieve aard, trekt als zo bestaande krachtige activiteit
dan alsnog wat rond alvorens in het niet(-bestaan) te
verdwijnen.
En in de aldoor oplopende generering, van al meer aard en (al
krachtigere/snellere) activiteit uit het niets, kring(el)t de
krachtige activiteit al wijderom om centraal de aard voor zij
in de zelfkant van het bestaan afgaat.
Simpel voorgesteld, cirkelt de krachtige activiteit in al
grotere concentrische cirkels om de ene gevestigde aard in
het centrum danwel, breidt de invloedssfeer dezer ene aard
rondom zich al verder uit, gevoerd en uitgevoerd door  
krachtige activiteit.
Als voorbeeld uit het dagelijks leven, ontwikkelt zich (min of
meer aldus) vanuit de menselijke genen een (intussen) zeer
ingewikkeld menselijk lichaam; en behoort dit lichaam in zijn
totaliteit tot de invloedssfeer dier genen. Wordt er van
buitenaf, door zekere omstandigheden, invloed uitgeoefend op
dit lichaam, dan kunnen (zeg als langs radiale weg) de genen
zodanig worden beïnvloed, dat zij blijvend worden veranderd,  
met daarmede ook een verandering van de lichamelijke
(samen)gesteldheid dier mens - "als zo aangepast aan zekere
leefomstandigheden".

Onder wet wordt hier, practisch, verstaan een overéénkomstig
verloop alom en altoos.
Bijvoorbeeld, zowel een loodrecht ter aarde vallend stuk lood
alswel een fladderend veertje, dat tenslotte ook op aarde
neerstrijkt, voldoet aan de gravitatiewet.
Zo voldoet ook, in de boven gegeven uiteenzetting, de
krachtige activiteit, die (min of meer) in cóncentrische/
overéénkomstige cirkels om centraal de aard cirkelt, al
bestaande aan een zekere (bestaans)wet. Een wet, die als
garant staat voor de (bestaans)éénhéid der invloedssfeer van
de éne aard. Wordt deze wet verbroken, gaat bijvoorbeeld
onderweg de te niet gaande gang der krachtige activiteit plots
optimaal te niet, dan heeft dit een zodanige vernietigende
uitwerking op de "zo uiteengeslagen/losgeslagen" invloedssfeer
van/om centraal de aard, dat allerlei verscheidenheid/
"brokstuk" niet meer voldoende in een eenheid ligt verenigd
om als bestaan(seenheid) te (kunnen) blijven bestaan
tégenover het tegenkantend niets.

Tenslotte, voert en voegt de krachtige activiteit aan de
passieve gevestigde aard een invloedssfeer - zoiets "als een
ijsberg, die zonder meer door kabbelend water wordt omringd".  
Slechts door de wíl dier ene aard (wat een genereringskwestie
is), oefent de aard alsnog invloed uit op en in zijn invloedssfeer,
op ook het ontstaan en voortbestaan ervan - als deze zo
tevens beheersend. Maar daar gaan we hier niet verder op in.

Uit denkthema 4....citaat 16.

In aldoor maar door de opkomst van het oerschap, van het
(pro-)bestaan en/tegenover het anti-bestaan, gaat het
immense allengs op in volkomen(/voltooid) immens groot het
latent niets en/tegenover volkomen(/voltooid) immens klein het
attent niets.

Opm.
De generering van iets uit niets voltrekt zich als in een
zichzelf intensiverend proces. Er is een immense tegenstelling
tussen het (pro-)bestaan dezerzijds - als eerstens een
zekere volte/aard - en het a(nti)-bestaan generzijds, het
(zogezegd immens kleine) oerniets.
Onder de "al intensievere (in)druk" van een al vollere aard op
het oerniets, op zeg het zonder, zondert dit al heftiger/
woedender zichzelf weerwerkend zonder zich weerzijds af -
in althans dezerzijds een al meer (aan)gevulde aard, die zo
het genereringsproces weer te meer intensiveert.

Het oerniets is getypeerd met een "zichzelf weerwerking";
een zich al intenser tegen zichzelf keren, waarin het oerniets
niet kan bestaan, waarin het zelf aldoor vergaat (tot in
onder andere dezerzijds passieve aard/volte) en waarin de
werking (dier weerwerking) deels (al heviger) in de
weerwerking opgaat en deels (al heviger) in het vergaan
dezer weerwerking mede uitgaat.
Deze halfslachtige werkzaamheid der werking - waarmede de
werking/activiteit ook tot het (c)on(tra)-bestaan is gerekend,
als tussenin het (pro-)bestaan en het a(nti)-bestaan - maakt
dat de met de aard zich afzonderende, uitgaande werking
alsnog eendeels wat vervalt/afgaat tot in weerwerking (als
dan de al eens eerder genoemde kracht) en anderdeels al
meer toevalt aan de aard in een opgaan als bestaande
activiteit.

In dit wat/meer (als kracht) "vermorsen"/verbruiken van de
wat en al meer tot bestaan komende activiteit, "lekt" ook het
oerniets zelf "als richting het bestaan" wat uit.
Deze "lekkage", als "afdruipende" activiteit, is hier het
(zichzelf weerwerkend) attent niets genoemd; en geraakt dit
al minder woedend attent niets, wegens het al minder verval
der in bestaan opgaande activiteit, tenslotte volslagen
gekalmeerd, rakend dan tot aan de bestaande aard zelf, dan
heet het latent niets.
Het oerniets, alsmede het hevigst woedend attent niets (als
dan zowat het oerniets zelf), is van een immens klein (pro-)
bestaan; terwijl het latent niets raakt aan- en eventueel
(nog verder) tot in het (pro-)bestaan (als dan een zogeheten
bewering) - waarmede het latent niets tot aan en in het
immens grote uittrekt in betrekking tot immens klein het
attent niets.

Resumerend: de aard bemachtigt (al genererend) al meer
aard uit het oerniets, dat aldus aan deze aard ondergeschikt
/dienstbaar is.
Het oerniets levert als attent niets ook nog krachtige
activiteit aan de (pro-)bestaande aard.
En hult het attent niets als latent niets de genererende aard
in een hoogst gekalmeerde, zelfs ook wel in een stilstaand
staat verkerende activiteit. Waarmede deze aard vanuit het
oerniets, enzovoort, zelf - als "onder een al grotere hoed
van latent niets" - behoed raakt tegen alle weerwerkende
aanslag vanuit direct het oerniets. Als daarin dan als door
het oerniets gemachtigd om (al genererend) aldoor aard, met
daarnevens krachtige activiteit, te bemachtigen uit het
oerniets.
Alsof het "lichaam"/oerniets zijn "arm(en)", het attent niets,
uitstrekt en een beschermende "hand", het latent niets, legt
op het "hoofd", de aard, als "in een behoudend gebaar tegen
het aanhoudend woeden van het oerniets om verwoed te
worden verwoest".  

Uit denkthema 5....citaat 17.

Functioneren is het verdienstelijk dienen van wat zich daartoe
aandient.

Uit denkthema 5....citaat 18.

---allerlei genereringsresultaat, van aard en activiteit, gaat
al genereliserend over in allerlei generaliseringsresultaat, het
(dun/dik "vloeibare") medium.

Opm.
In de natuur gaan de stoffen tweeërlei met elkaar om; zij
mengen zich met elkaar of zij reageren (chemisch) met elkaar.
In het eerste geval hebben we een mengsel; zoals water en
zout zich mengen tot zout water, en waarin elk der beide
deelhebbers zijn eigen eigengenschappen behoudt.
Bijvoorbeeld, in het mengen van veel water met weinig meel,
behoudt het water de overhand en is dit mengsel dun
vloeibaar; terwijl daarentegen weinig water en veel meel een
dik vloeibaar mengsel oplevert.
Gaan evenwel twee stoffen met elkaar een chemische reactie
aan, dan is het resultaat een nieuwe stof, met weer zijn
eigen eigenschappen. Zo reageren waterstofgas en
zuurstofgas met elkaar tot iets nieuws, namelijk tot de
vloeistof water, met eigenschappen waarmede noch het
waterstofgas noch het zuurstofgas van doen hebben.
Iets dergelijks wordt op scheppingsniveau aangetroffen.
De vaste aard en de ijlende activiteit worden elk vanuit het
niets gegenereerd/voortgebracht; en kan in het dezerzijds
bestaan de activiteit zich voorts zeg maar mengen met de
aard. Bij naar verhouding veel aard en weinig activiteit, doet
de activiteit de aard nauwelijks iets en handhaaft de aard
zich alsnog in een vast gevestigd zijn. Daarentegen bij veel
activiteit en 'n weinig aard, is het resultaat een activiteit
met een vleugje geaardheid.
Maar aard en activiteit kunnen ook in elkaar opgaan tot in
hier zogenaamd medium - wat in verderop volgende
denkthema's leven wordt genoemd. Dit proces heet hier
generalisering.
Hierin gaat altijd wat/meer kráchtige activiteit op in enige
aard; en kracht wil zeggen, dat daarin altijd wat/meer
activiteit vervalt in (attent) niets. Danwel, in dit
generaliseringsproces is er zo tevens altijd sprake van
generering: naarmate het "mengsel" (krachtige) activiteit en
aard vervalt tot in ("de branding" van het) niets, dermate
"reageert" activiteit met aard en is dit "mengsel" dan tevens
wat/meer medium.
Of anders geduid: het niets genereert aard en activiteit, elk
apart; maar in het generaliseringsproces genereert het niets
aard en activiteit als in één, als medium (dus onder toedoen
van reeds bestaande aard én krachtige activiteit), met zo
weer zijn eigen eigenschappen.