Maak  Kennis  Met  Kennis  
En  Blijf  Bij  Kennis.                                                                                     
                                                                                            


Opdieping (2).


Iets en niets.


Het iets als zodanig en het niets als zodanig ontgaan elkaar
volkomen.

Absoluut iets en absoluut niets zijn elkaar volkomen vreemd.
 
In princiep zijn het niets in zich en het iets in zich in gene dele
met elkaar te duiden; is het iets, bijvoorbeeld het bestaan van
mássa, als massa in-zich nauwelijks te doorgronden  -  het blijft
allemaal maar zo oppervlakkig, zoals het ómklemmen van een
steen in mijn hand, hoewel niet valt te ontkennen, dat er enige
invloed van de massa uitgaat, zoals enige grondige zwaarte(kracht)
  -  maar zonder meer het niets is een volslagen mysterie.
                                                                                                                     
Er kunnen, bij wijze van spreken, nog vele andere "werkelijkheden,
wijzen van bestaan", uit het niets zijn voortgekomen, die ons  
"iets-bestaan" geheel en al onbekend zijn.
                                                                                                     
Maar . . . houden we ons bij het ons bekende iets-bestaan als
voortgekomen uit het niets  - als een nogal gangbare mening  -  
dan hebben we alsnog volop met het niets te maken; en is hier,  
wat betreft dit ontstaansprobleem, een wat nader onderzoek op
zijn plaats.
                                                                                                         

Vanwaar toch al dat bestaan, dat ontelbare iets inzake legio  
sterren en planeten, sterrestelsels en zonnestelsels, protonen,
neutronen, electronen, moleculen?
                                                                                                       
Velen zijn dan van een nogal overeenkomende opvattitng, dat
dat alles, hoe dan ook, zoals het een na het ander of alles
tegelijk, uit het niets is ontstaan.                                                    

Dat maakt dan evenwel een groot, zelfs een immens verschil uit      
wat betreft ons begrip van "wat is niets".                                            
In de generering/"onttrekking" van iets uit niets, staan deze beide
niet meer zeg absoluut naast elkaar, als elkaar volkomen vreemd,
maar zijn zij, niets en iets, in hun onderlinge betrekking  - in  de
uittrekking van niets in iets alswel in de onttrekking van iets  uit
niets  -  betrékkelijk!                                                                          

Hoe het niets ooit aan zo'n trek, waarmede het iets zijn bestaan
(qua zijn ontstaan uit niets) betrekt, is gekomen, in feite hebben
we, in de generering van niets in iets, met een betrékkelijk niets
(in zijn trek tot in iets) én met een betrékkelijk iets (in zijn  trek
vanuit niets) van doen: en wel met ímmense betrekkingen.        

Immens; want vanuit een/iets is nul/niets óneindig klein, en  is
daarentegen vanuit nul/niets een/iets óneindig groot.
En is dit een en ander ook zeer eenvoudig  wat nader
rekenkundig uit te werken.
                                                                                                                                     
                                                                                                                 
In de rekenkunde wordt een betrekking, met haar uitkomst,         
doorgaans aangegeven met een vergelijking, inzake de onderlinge
betrekking van het een met het ander in het elkaar delen, en haar
quotiënt als uitkomst van die vergelijking/deling.
                                                                                                               
Bijvoorbeeld 8 : 4 = 2  -  waarin 8 en 4 op elkaar betrokken 2 als
uitkomst/resultaat geven.                                                                
                                                                                                               
Zo is er rekenkundig ook een betrekking tussen iets en niets,
waarin ze, op elkaar betrokken, deelhebben aan elkaar danwel
elkaar delen.                                                                                          

In deze betrekking tussen niets en iets, is niets ofwel nul/0 vanuit
iets ofwel (bijvoorbeeld) een/1 oneindig/immens klein; en  is              
daarentegen iets/1 vanuit niets/0 oneindig/immens groot.                
                                                                                                                 
Waarmede we, in het onderling delen/deelnemen van/aan elkaar,
een betrekking hebben tussen twee immensheden, als
oneindig : oneindig, wat als uitkomst (rekenkundig) immer 1/iéts
geeft  - danwel oneindig : oneindig = (immer) 1.

                                                                                                               
Dat wil zeggen, in de betrekking tussen niets en iets genereert
deze betrekking immer iéts (uit niets).                                                
                                                                                                                 
Zelfs slechts niets in betrekking tot zichzelf, levert al immer
1/iets op; zoals 0 : 0 = 1, of oneindig (klein) : oneindig (klein)  =      
immer 1/iets.
                                                                                                                   
Hoe er zeg maar aldus ooit "enige trek" in het niets is opgekomen,
of is het niets immer in zichzelf in enige trek (geweest), zodra  het
niets althans in enige betrekking is  -  met zichzelf of met iets   -  
ontstaat er iéts . . . .  en blijft deze generering aldoor maar door
voortgaan!                                                                                          
                                                                                                                   
Immers, na het ontstaan van iets uit niets, blijft er aangaande    
deze productieve betrekking danwel (be)nevens het ontstane  iets
niéts meer over: en blijft de betrekking tussen oneindig (klein) :
oneidig (groot) = 1 aldoor voortbestaan.
                                                                                                                   
Aldus een aldoor voortgaande productie van iets uit niets; een                    
aldoor voortgaande generering, met als gevolg een immens  (groot)
bestaan van (allerlei) iets uit het zo mysterieuze niets.                
                                                                                                                 
Want toch, als dan een betrekkelijk niets, wat is dan wel dit           
betrekkelijk niéts, dat het zovéél iets (nog aldoor maar door)  kan
voortbrengen?                                                                                    
                                                                                                               
Evenwel, welke overdenkingen dan ook, zoals uiteen gezet:            
oerspronkelijk een genereringsproces, waarin aldoor maar  door
een ontstaan van iets uit niets.                                                                    
                                                                                                                     

Echter, is dan een eeuwig (voort)bestaand Opperwezen (waarbij
onder andere "duizend jaren zijn als één dag") geloofwaardiger
dan een éénmaal plaats gevonden hebbende "oerknal".                

Een eenmalig, zomaar plaats gevonden "oerknal", waarmede
plotseling in één keer álles is ontstaan . . . de vraag is ook, kón
er toen al wel, nog zonder de huidige omstandigheden van ook
een ómstaand krachtenveld, een éxplosie plaats vinden?

Na al weer een 12, 13 miljard jaren, blijkt (volgens nogal
recente gegevens) het heelal nog steeds met een vérsnélde gang
uit te dijen. Met al weer de vraag: "Is dat een en ander terug
te voeren naar een explosie, van miljarden jaren geleden"?

Een uitdijing is ook terug te voeren naar een (be)geleidende
uiteen trekking. Bijvoorbeeld, "laten we van een berghelling
aldoor een volgende knikker rollen, dan rollen ze steeds sneller
en steeds verder van elkaar voort".

Hier aldus een dan steeds vóórtgaande génerering van het
stoffelijke bestaan. Waarmede gevolgtrekkingen zijn te maken,
die wel even verschillen van "zomaar" een eenmalige "oerknal".

Waarbij dan tevens, een steeds vóórtgaande génerering, van iets
uit niets.

Valt het een en ander zo dan, zij het alsnog wat losweg, samen te
vatten: de generering van een allengs schier immens groot
stoffelijk heelal, waarvan een ("klein") deel zich samenbalt en
voorts (als zogezegd "de oerknal") explodeert tot "ons huidig
heelal", met zijn miljoenen sterrestelsels, waarbij zo'n
sterrestelsel ook desgelijks kan exploderen?

Daarbij is zo'n "oerknal" dan te beschouwen als plaats gevonden
hebbend onder ons zeg "bekende omstandigheden", met voorts
ook nog weer menige evoluties  -  waarbij elke ontwikkeling
tevens mede onderhorig is aan van allerlei inzake dat schier
immens grote heelal, nog afgezien waarvan dat heelal nog weer
deel uitmaakt  -  waaronder de levensevolutie (zoals bijvoorbeeld
samengevat in het bijbels scheppingsverhaal).


Maar tot zover dan toch "de generering"; terwijl daartegenover
ook nog weer de dégenerering staat.

Reeds in de vorige "Opdieping", in "Opdieping (1)", is erop
gewezen, dat de deling van núl in twee exponenten een
voortgaande deling is.

Met daar tegenover een vereniging (beter: een "vergéniging")
van twee dergelijke exponenten in weer nul, om een stand
houdende nul-stand te hebben inzake een betrouwbare
rekenkundige verhandeling van ook nul.

Kortom, hier kwam in zekere zin tegenover het ontstaan van
iets uit niets(/nul) tevens het vergaan van iets in niets(/nul) ter
sprake.

Tegenover de generering dus een degenerering  -  maar van de
degenerering nader in een der volgende "Opdiepingen".










                                                     * - * - * - *